Sternicka Niekraszowa Ilza

Ilza Sternicka Niekraszowa (*20. IX. 1898 Petersburg – †27. VI. 1932 Warszawa)

Pochodziła z zamożnej rodziny z muzycznymi tradycjami. Początkowo uczyła się gry na fortepianie u Marii Karpow.

Potem w Petersburgu studiowała fortepian u Władimira Drozdowa, a kompozycję u Vasily Kalafatiego, Maksymiliana Steinberga i Aleksandra Głazunowa. W 1921 przyjechała do Polski. W Warszawskim Konserwatorium podjęła studia u Romana Statkowskiego, Henryka Melcera i Karola Szymanowskiego. Po ukończeniu studiów poświęciła się głównie kompozycji. Utwory kompozytorki cechuje liryzm, czytelność faktury i rozmach koncepcji. Zostawiła w swej spuściźnie dzieła fortepianowe,  kameralne, liczne pieśni, a także wielkie formy  instrumentalne (m.in. Suita orkiestrowa Szachy) i wokalno-instrumentalne (m.in.Oratorium)- wykonywane przez czołowe polskie orkiestry (m.in. Orkiestrę Filharmonii Warszawskiej pod dyrekcją Grzegorza Fitelberga).

Wiadomości o kompozytorce zaczerpnięte m.in. z  „ Zarys twórczości polskich kompozytorek XIX i XX stulecia” Stefanii- Jagodzińskiej Niekraszowej. Informacje również na stronie wikipedii.

Materiały nutowe dostępne pod linkiem Biblioteki Narodowej.

Utwory kameraralne ze skrzypcami:

• Kwartet smyczkowy
• Fuga podwójna na kwintet smyczkowych