Sarnecka Jadwiga

Jadwiga Sarnecka (*1877 Sławuta na Wołyniu lub 15. X. 1883 Szorogród na Podolu -†29. XII. 1913 Kraków) pianistka i kompozytorka.

Gry na fortepianie uczyła się w Warszawie u prof. Aleksandra Michałowskiego, oraz w Wiedniu u Teodora Leszetyckiego. Jej mistrzami kompozycji byli Władysław Żeleński i Felicjan Szopski . Od 1900 roku czynnie działa w krakowskim środowisku muzycznym . W latach 1900- 1910 występuje jako pianistka wykonując również swoje własne kompozycje , które drukuje początkowo  własnymi środkami finansowymi , a później z pomocą  finansową Feliksa Jasieńskiego w jego wydawnictwie.  Pisze utwory  odbiegające od dotychczasowego kanonu kompozytorskiego,  głównie o dosyć pesymistycznym wydźwięku. Początkowo spotyka się z falą krytyki. Jednak później za swoją kompozycję Balladę na fortepian otrzymuje II nagrodę na konkursie kompozytorskim zorganizowanym we  Lwowie  z okazji 100tnej rocznicy urodzin Fryderyka Chopina. Zwycięzcą konkursu był wtedy Karol Szymanowski. Wygłasza ciekawe referaty na Zjazdach Muzycznych (jako nieliczna z kobiet).

Ostatni publiczny występ artystki odbył się w  1911 roku. Jej dorobek kompozytorski obejmuje głównie dzieła fortepianowe wśród których znajdują się  2 sonaty, 7 ballad,wariacje, fantazje i miniatury, oraz pieśni do słów min Zygmunta Krasińskiego, Lucjana Rydla oraz własnych. Umiera w młodym wieku na skutek gruźlicy, z którą zmagała się  od wczesnych lat. Jadwiga Sarnecka pochowana jest na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Płyta z utworami fortepianowymi nagrana przez  pianistę Marka Szlezera