Markiewiczówna Władysława

Władysława Markiewiczówna (*1903 Bochnia -†1982 Katowice) pianistka i kompozytorka. Studiowała w Krakowie fortepian u prof. Seweryna Eisenbergera  i kompozycje u Zdzisława Jachimeckiego. Umiejętności swoje doskonaliła również w Berlinie u Hugo Leichentrita oraz Bruno Eisnera.

Po studiach koncertowała w Polsce i zagranicą. Posiadała ogromny repertuar. Razem ze Stefanią Allinówną  tworzyła duet fortepianowy. W 1929 roku objęła posadę wykładowcy fortepianu  w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Katowicach. W latach  1948-1950 pełniła funkcje dziekana Wydziału Instrumentalnego tej uczelni . Tam  też wykształciła takich pianistów jak Andrzej Jasiński czy Lidia Kozubek. W 1954 r została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

W jej dorobku kompozytorskim , który był owocem jej blisko 50letniej pracy  znajdują  się  utwory fortepianowe  w większości poświęcone dydaktyce jak słynna „Szkoła na fortepian „Do -re-mi-fa-sol”. Oprócz dzieł fortepianowych stanowiących jej większą część dorobku ,  pisała też  pieśni z fortepianem, muzykę kameralną w większości  na instrumenty dęte , opracowania melodii ludowych czy ilustracje do teatralnych sztuk. Jej język kompozytorski ewaluował od tradycyjnej harmonii w stronę  nowatorskich form wyrazu.  Wykorzystywała też technikę dodekafonii. Ostanie utwory Markiewiczównej  pisane były w duchu neoromantycznym.

Więcej informacji o kompozytorce na stronach wikipedii oraz culture.pl.

Wiadomości o  materiałach  nutowych  dostępne pod linkiem