Łopuska-Wyleżyńska Helena

Helena Łopuska-Wyleżyńska (*1887-†1920 Moskwa) pianistka, kompozytorka, uczennica Jana Kleczyńskiego i Aleksandra Michałowskiego w klasie fortepianu. W Konserwatorium Warszawskim ukończyła klasę kompozycji u Zygmunta Noskowskiego. Studia zarówno pianistyczne jak i kompozytorskie kontynuowała w Lipsku. Ukończyła je z najwyższym odznaczeniem. Z powodzeniem koncertowała w Niemczech. W międzyczasie parała się również krytyką muzyczną pisząc min do „Młodej Muzyki”. Po powrocie do Polski poświęciła się kompozycji. Jej Ballada na fortepian i orkiestrę otrzymała I nagrodę na konkursie kompozytorskim  Filharmonii Warszawskiej. W Filharmonii Warszawskiej również wykonana była jej kantata Smutno mi Boże do słów Juliusza Słowackiego. W 1909 roku razem z mężem – dyrygentem Adamem Wyleżyńskim wyjechała do Wilna. Tam zaangażowała się w krytykę muzyczną pisząc do „ Przeglądu Wileńskiego”. Przez ten czas nie zaprzestała działalności solistycznej koncertując jako pianistka. Pod koniec życia przeniosła się do Moskwy gdzie dalej komponowała, a także uczyła gry na fortepianie. W czasie I wojny była internowana i musiała zaprzestać działalności koncertowej.

Poza wymienionymi wyżej utworami skomponowała m.in. Legendę na fortepian i orkiestrę, Sonatę es- moll oraz Impromptu na fortepian. Jej utwory fortepianowe cechuje liryzm i romantyzm. Losy jej spuścizny kompozytorskiej, w większości nie opublikowanej, nie są znane.

Płyta na której się znajduje utwór „Chanson sans paroles op.2” w nagraniu Magdaleny Lisak dostępna pod adresem