Irena Białkiewiczówna, po mężu  Andrault de Langeron (*6.2.1891 Nieżyn, Ukraina – 11.4.1957 Warszawa) była kompozytorką, pianistką, skrzypaczką i śpiewaczką. Kompozycję studiowała u Piotra Rytla, Zygmunta Noskowskiego i Romana Statkowskiego, a fortepian u Aleksandra Michałowskiego w Konserwatorium Warszawskim. Tu także debiutowała jako skrzypaczka wykonując m.in. własną Sonatę skrzypcową d-moll (1914).

Będąc od 1914 we Włoszech doskonaliła kunszt wokalny u Mattia Battistiniego; tam też pogłębiała tajniki kompozycji u Ottorina Respighiego. Ponownie będąc we Włoszech (1920-1924) występowała wykonując partie solowe w operach Verdiego. Kilka lat swojego życia (1924-1931) spędziła w Ameryce. Po powrocie do kraju zajęła się kompozycją i pedagogiką. Jej bogaty dorobek kompozytorski obejmuje około 100 pieśni, utwory orkiestrowe (m.in. dwie symfonie), koncert skrzypcowy, trzy koncerty fortepianowe, kwartet smyczkowy , Sonaty fortepianową i skrzypcową. Jej utwory grane były z wielkim powodzeniem przez czołowych wykonawców. Większość nie opublikowanych kompozycji uległa zniszczeniu w czasie Powstania Warszawskiego. Artystka była członkiem Związku Kompozytorów Polskich.

Materiały nutowe dostępne za pośrednictwem strony Biblioteki Narodowej.

Pieśni kompozytorki znajdują się na płycie: „Peine et plaisir– Pieśni kompozytorek i kompozytorów polskich XIX i początki XX wieku” link

Utwory z udziałem skrzypiec:

•  Sonata skrzypcowa d-moll
• Koncert skrzypcowy
• Kwartet smyczkowy